Dit liedje komt oorspronkelijk uit de eenakter Onderweg van Ernst Buning en gaat over het loslaten van een dierbare die is overleden.
Even hoorde ik jouw stem
Je klonk zo blij, zo dichtbij
Even zag ik jouw gezicht
De gulle lach, jouw lippen zacht
Jij was heel even, terug in mijn levenEven raakte jij me aan
Het was heel lichtjes, zo voorzichtig
Even rook ik weer jouw geur
Als vanouds, zo vertrouwd
Jij was heel even, terug in mijn leven
en ik zou willen dat ik jou hier kon houdenmaar ik zal je laten gaan,
wij gaan nu andere wegen
jij, ik weet niet hoe, wat of waar
en ik, ik ga verder in dit levenvoor ons heb ik een plekje in mijn hart
om soms even te schuilen
om zomaar wat te praten met jou
te lachen of te huilenen dan laat ik je weer gaan,
onze wegen gaan nu gescheiden
we gaan ieder een eigen pad
onderweg naar andere tijden
ik zal je laten gaan
dus ik laat je…
© 2019, Ernst Buning